Atı Binen Üsküdar’ı Geçti

Bazen bir adım, bir çağın eşiğini aşmaktır.
Bazen bir at, bir bedenin değil, bir direnişin taşıyıcısıdır.
Ve bazen bir ressam, sadece renkleri değil, zamanı da dize getirir.

“Atı Binen Üsküdar’ı Geçti” bir deyimden ibaret değildir.
Bu sergi, geç kalmışlara, bekleyenlere, tereddüt edenlere bir çağrıdır.
Kararsızlıkla oyalananların, geçmişin gölgesinde bekleyenlerin karşısına
bir atlı çıkar.
— Düş müdür, yoksa kaderin ta kendisi mi?
O atlı bendim. Ya da sendin. Belki de hepimizdik.

Bu sergide, zamanın birikmiş sesi var.
Birikmiş suskunluklar, kaybolmuş adımlar,
ve hâlâ toprağı tozutan bir çift nal sesi…
O sesle birlikte gelen resimler,
duranlara hareket, susanlara söz, kayanlara yön veriyor.

At burada sadece bir hayvan değil,
bir arayışın, bir kaçışın, bir zaferin ya da bir hatanın simgesidir.
Binen ise cesaretin sureti.
Geçilen Üsküdar, belki bir şehir değil.
—Belki de bir iç sınır, bir eşik, bir direnç noktasıdır.

Bu sergi, geçmişle vedalaşmadan geleceğe koşamayacağını bilenler içindir.
Ruhunun toynak seslerini duyanlar,
bir tablonun içinde hızla uzaklaşan gölgeleri fark edenler,
ve biliyorum ki, o atı süren sen olabilirsin.
Çünkü artık beklemenin değil,
geçmenin vaktidir.